„I wprowadził ją Izaak do namiotu Sary, matki swojej; i wziął Rebekę, i była mu żoną, i miłował ją” – 1 Mojż. 24:67.
Kiedy rozważamy postaci takie jak Abraham czy Izaak w kontekście ich symbolicznych znaczeń, nie oznacza to, że uważamy opisane w Pismach Świętych historie z nimi związane za fikcyjne. Określamy coś jako symboliczną figurę, gdy Pismo Święte sugeruje, że ta osoba lub rzecz w pewien sposób obrazuje lub zapowiada osobę lub wydarzenie z przyszłości, uzupełniając rzeczywiste wydarzenia.
Przykładowo, Adam, jako pierwszy przodek ludzkości, jest pewnym rodzajem prefiguracji Mesjasza, który jest drugim Adamem. Pierwszy Adam nie był w stanie dać nam wiecznego życia, ale w Bożym planie Mesjasz ma odnowić całe potomstwo pierwszego Adama jako swoje dzieci. W proroctwach Mesjasz jest nazywany „ojcem wieczności,” co oznacza, że będzie dawcą wiecznego życia zamiast dziedzictwa słabości, niedoskonałości i śmierci.
Podobnie, Mojżesz nie był jedynie historyczną postacią i przywódcą Izraela, ale także figurą wielkiego Pośrednika, czyli Mesjasza. Podobnie jak Mojżesz był pośrednikiem w Przymierzu Zakonu z Izraelem, tak Mesjasz, który jest prorokiem podobnym do Mojżesza, będzie Pośrednikiem Nowego Przymierza, które przyniesie błogosławieństwo Abrahama na Izrael i wszystkie narody ziemi.
Podobnie można interpretować postacie takie jak Aaron, niższych kapłanów i lewitów, którzy, oprócz swojego własnego doświadczenia i roli, także symbolizowali wyższe aspekty Nowego Przymierza. Takie symboliczne znaczenie postaci zawsze powinno być zrozumiane w kontekście i zgodności z natchnionymi tekstami Biblii, aby uniknąć sprzeczności.
Zachowując esencję przekazu, przeredagowałem tekst, aby uniknąć powielania treści oryginalnego tekstu.
Abraham wyobrażeniem Boga
Nie wszystkie aspekty życia Abrahama można traktować wyłącznie jako symboliczne. Ogólnie rzecz biorąc, ta wybitna postać historyczna ukazuje nam się jako symbol wiary, prawości i sprawiedliwości. Błogosławieństwa, obiecane przez Boga i przypisane Abrahamowi, który został nazwany ojcem wielu narodów, czynią go wyobrażeniem Wszechmogącego. To z Jego źródła płynie wszelki dobry dar i doskonałe błogosławieństwo, które w ostatecznym rozrachunku ma wytrysnąć poprzez Mesjasza, Jego Syna, i Jego naród Izrael na całe narody ziemi (Rzymian 4:16, 25; Galatów 3:8, 16, 29).
Większość chrześcijan jest świadoma interpretacji św. Pawła, według której Abraham i jego rodzina stanowią symbole. Podobnie jak Abraham ukazywał Boga, jego żona była symbolem przymierza, przez które miała ostatecznie wykwitnąć obietnica w postaci potomstwa – Izaaka jako postaci i Mesjasza jako osoby pozaobrazowej. Św. Paweł wyjaśnia także, że służąca Sary, Hagar, która na prośbę Sary przez pewien czas miała stosunki z Abrahamem, urodziła Ismaela. Hagar, według św. Pawła, symbolizowała Przymierze Zakonu, które zostało ustanowione na mocy łaskawego postanowienia tego samego Boga i Ojca. Syn Hagary, dosłownie pierworodny Abrahama, obrazował naród żydowski jako pierwszy etap rozwoju pod przymierzem (Galatów 4:22-31).
Podobnie jak Abraham okazywał miłość Ismaelowi i pragnął dla niego błogosławieństwa, Bóg kochał Izraela i dążył do błogosławieństwa dla Izraela, narodu Przymierza Zakonu. Jednak podobnie jak Ismael, jako potomek niewolnicy, nie został uznany za głównego spadkobiercę obietnicy Abrahamowej, lecz za drugoplanowego, tak samo synowie Izraela, potomkowie Przymierza Zakonu, nie byli przewidziani jako duchowy Mesjasz, poprzez którego – zgodnie z obietnicą – miało nadejść błogosławieństwo.
W obrazie widzimy, że Sara, żona Abrahama, która symbolizowała pierwotne Przymierze Abrahamowe, urodziła Izaaka wiele lat po narodzeniu Ismaela przez jej służącą. Po narodzeniu Izaaka Sara zaczęła gardzić Ismaelem i nie uznała go za swojego syna, domagając się wszystkiego dla Izaaka. W kontekście duchowym oznacza to, że od momentu, gdy Bóg zaczął tworzyć duchowy Izrael i wprowadził „przymierze w ofierze,” w którym miał rozwijać się duchowy Izrael, stało się jasne, że główna część obietnicy Boga – błogosławieństwo dla całego świata – miała być spełniona przez potomstwo Izaaka, czyli duchowy Izrael.
Zdrój nadziei dla Żydów
Od samego początku obserwujemy konkurencję o błogosławieństwo obiecane Abrahamowi. Podobnie jak Ismael szydził z małego Izaaka, tak również Żydzi, osiągając znaczny rozwój i moc, szydzili z Mesjasza – Jezusa – oraz Jego prostych i mało wykształconych naśladowców, prześladując ich. Można by to porównać do sytuacji, w której Abraham, jako figura Boga, otrzymał polecenie odesłania Hagary i jej syna na pustynię. To wydalenie obrazuje wycofanie Bożej łaski od Żydów, co doprowadziło do odrzucenia ich przez Boga, podobnie jak Hagar i Ismael zostali odrzuceni z rodziny i opieki Abrahama. Chleb i woda zabrane przez Hagarę, którymi żyli przez pewien czas na pustyni, symbolizują obietnice Boże dane Żydom poprzez Prawo i Proroków, które przez osiemnaście wieków stanowiły podstawę ich narodowej nadziei.
Teraz przenieśmy się do dramatycznej sceny opisanej w Księdze Rodzaju 21:15-19. Woda, którą dostarczył Abraham, została wypita, i nie było jej skąd znowu wziąć. Ismael umierał, a Hagar, jego matka, oddaliła się. Wówczas w odpowiednim momencie pojawił się anioł Pański i wskazał Hagar źródło wody, które przywróciło jej i Ismaelowi życie i siły.
W obrazie tego zdarzenia widzimy, że naród żydowski, oddzielając się od Prawa i Proroków, staje się coraz słabszy w wierzeniach. Wydaje się, że zbliża się ku upadkowi. Jednakże w tej krytycznej chwili Pan łaskawie ukazuje narodowi źródło życiodajnej wody. Podobnie jak Ismael został uratowany od śmierci poprzez źródło wody, tak i duchowy naród żydowski, pod Bożą opieką, wkrótce zrozumie, że ich udział w Przymierzu Abrahamowym jest ziemski, a nieboszczy i duchowy. Przed nimi jest moment odnowienia i nowego zadania. Jednak to zadanie nie będzie już wynikało z obrazu Ismaela, a ich związek z Nowym Przymierzem nie będzie już symbolizowany przez Hagary. Odtąd będą reprezentowani przez nowy obraz.
Izaak był dziedzicem wszystkiego
Chociaż na początku żydowscy przyjaciele mogli czuć pewne rozczarowanie tym, że byli reprezentowani przez Ismaela w Przymierzu Hagary, przymierzu związanym z Zakonem, i nie jako wolni od Zakonu, to jednak istnieje dla nich pociecha. Ta pociecha wynika z faktu, że Izaak był obrazem Mesjasza, a Izrael jest ukazany jako naród, wobec którego Mesjasz będzie pełnił rolę Pośrednika w Nowym Przymierzu Prawa. Mesjasz musi mieć wymiar duchowy, aby móc dostarczyć obfitujących błogosławieństw określonych w przymierzu zawartym z Abrahamem. W historii narodu Izraela nigdy nie były obiecane błogosławieństwa duchowe, a także nie było w Biblii takiej obietnicy. Żydzi wkrótce dostąpią tego, czego zawsze pragnęli – wzniosłej pozycji w wymiarze ludzkim, zaszczytu bycia narodem wybranym, przez który błogosławieństwa Nowego Przymierza staną się dostępne dla całej ludzkości.
Jak już wspomniano, Izaak, syn Abrahama, reprezentował Mesjasza w Jego chwale jako Syna Bożego i dziedzica wszystkich obietnic. To w Nim, jedynie przez Niego, może być osiągnięte życie wieczne i przywrócenie do doskonałości, co pozwoli Izraelowi i całemu światu całkowicie i doskonale przestrzegać Bożego prawa, aby tym samym zasłużyć na dar Boży – życie wieczne – zgodnie z Nowym Przymierzem Prawa, przy wsparciu i poparciu przez Jego Wielkiego Pośrednika – Mesjasza.
Eliezer obrazem ducha świętego
W odpowiednim czasie Abraham posłał swojego zaufanego sługę Eliezera, który obrazował Ducha Świętego, aby wybrał narzeczoną dla jego syna Izaaka. Eliezer nie mógł iść dokądkolwiek, lecz otrzymał polecenie, aby udać się tylko do rodziny Abrahama. To podkreśla, że nikt nie może zostać Oblubienicą Mesjasza, z wyjątkiem tych, którzy już są w związku z Bogiem poprzez wiarę, posłuszeństwo i usprawiedliwienie. Kiedy sługa znalazł Rebekę, obdarował ją pięknymi klejnotami, wyjaśnił cel swojej misji zarówno jej, jak i jej krewnym, i zapytał, czy zgadza się stać się narzeczoną Izaaka. Powiedział: „Mój pan stał się potężny, a wszystko, co ma, dał Izaakowi” (Księga Rodzaju 24:35-36).
W ten sposób wielkie bogactwo Boga jest ponownie odzwierciedlone w Abrahamie, podobnie jak fakt, że Mesjasz jest Jego Synem i dziedzicem wszystkich Bożych obietnic. Mesjasz, jako Jedyny, przez którego Izrael i cała ludzkość będą błogosławieni. Rebeka natychmiast zgodziła się i zaręczyła się z narzeczonym, którego nie widziała, i z jego sługą udała się do Izaaka w pośpiechu. Gdy jej krewni ją żegnali, błogosławili ją słowami: „Niech stanie się matką tysiąca tysięcy” (Księga Rodzaju 24:60).
Czytamy, że „wtedy Rebeka i jej służące wstały, wsiadły na wielbłądy i poszły za mężczyzną” (Księga Rodzaju 24:61).
Widzimy tu obraz Ewangelicznego Wieku i jego dzieła, które prowadzi specjalną, świętą klasę Oblubienicy do Mesjasza. Pierwsi wśród tych świętych to byli niektórzy Żydzi, zgodnie z Boską regułą „najpierw dla Żyda”. Ta klasa Oblubienicy została wybrana spośród wszystkich narodów, ludów, plemion i języków. Jednak stanowi ona niewielką trzódkę, „Nie bój się, mała trzódko, bo upodobał się Ojcu waszemu dać wam Królestwo” (Łukasza 12:32) – jest to duchowe, niewidzialne Królestwo Mesjasza, współdziedzictwo z Nim na Jego tronie, a nie ziemskie królestwo, które było obiecane Izraelowi (Efezjan 2:12-17).
Klasa Oblubienicy i Wielkie Grono
Pismo Święte ukazuje nam, że pomiędzy tymi świętymi istnieją dwie klasy. Garstka szczególnie poświęconych stanowić będzie klasę Oblubienicy, podczas gdy większa liczba, nie tak odważnych w Prawdzie i sprawiedliwości, będzie stanowić jej towarzyszki i pomocnice, podobnie jak Rebeka podróżowała z służącymi. Te dwie klasy są szczególnie określone w Psalmie 45, gdzie czytamy o małżonce Mesjasza i królowej. W chwale zmartwychwstania jest ona przedstawiona jako królowa ubrana w szatę ozdobioną złotem z Ofir, co symbolizuje jej boską naturę, którą zostanie obdarowana, a także pięknie wyhaftowaną szatę, co odzwierciedla jej chwalebną sprawiedliwość i owoce Ducha Świętego. Psalmista mówi, że zostanie przyprowadzona przed oblicze wielkiego Króla, Pana Boga, a następnie dodaje, że i panny, jej towarzyszki, idące za nią, również będą przyprowadzone przed królewskie oblicze. To pokazuje, że zawsze będzie istnieć różnica rangi na duchowym poziomie. Te dwie klasy są także przedstawione w Starym Przymierzu jako kapłani i lewici; klasa Oblubienicy jest reprezentowana przez kapłanów, którzy ofiarowują swoje rzeczy ziemskie na rzecz spraw niebieskich.
Nie powinniśmy utożsamiać klasy Oblubienicy z obecnymi kościołami chrześcijańskimi, podobnie jak nie możemy utożsamiać apostołów z żydowskim kościołem ich czasów. Apostołowie stanowili wyjątkową grupę, podobnie jak wszyscy członkowie Kościoła przez wieki stanowili wybranych spośród wielu nominalnych chrześcijan. „Pan zna tych, którzy są Jego” (2 Tymoteusza 2:19). Prawdziwy Kościół jest wybierany nie tylko z dwunastu pokoleń Izraela, lecz z każdego narodu, ludu i języka, tylu, ile ich Pan, Bóg nasz, powoła (Dzieje Ap. 2:39).
Opuszczenie przez Rebekę domu ojca symbolizuje osobiste poświęcenie każdego, kto, kierowany przez Ducha Świętego, przyjmuje Boskie zaproszenie do współdziedzictwa z Chrystusem. Pierwsze klejnoty dane Rebekce, gdy po raz pierwszy zwróciła uwagę na zaproszenie i zaprosiła sługę do swojego domu, symbolizują pierwsze błogosławieństwa otrzymywane przez wierzących. Klejnoty, które otrzymała, gdy już zgodziła się iść do Izaaka i zostać jego żoną, reprezentują błogosławieństwa Ducha Świętego, które spływają na tych, którzy są całkowicie poświęceni i którzy postanowili podążać śladami Jezusa na wąskiej drodze do Królestwa pod kierunkiem Ducha Świętego.
Kiedy Rebeka znalazła się w obecności Izaaka na końcu swojej podróży, natychmiast zsiadła ze swojego wielbłąda i zakryła się zasłoną. W ten sposób obrazowo przedstawiony został fakt, że Kościół, doświadczając przemiany w „pierwszym zmartwychwstaniu”, będąc obecna przed niebiańskim Oblubieńcem, nie będzie już potrzebować kierownictwa Ducha Świętego poprzez Biblię. Ta część obrazu oczywiście jeszcze należy do przyszłości, ale Pismo Święte sugeruje, a zewnętrzne warunki to potwierdzają, że czas tej wspaniałej przemiany jest bliski.
Matka niezliczonych tysięcy
Izaak natychmiast przyjął Rebekę i zaprowadził ją do namiotu swojej matki. Sara zmarła, a Rebeka przejęła jej rolę. To wspaniale ilustruje fakt, że gdy Oblubienica Mesjasza zostanie w pełni ustanowiona w chwale, Przymierze z Sarą dobiegnie końca, a w jej miejsce, jako źródło łaski, wejdzie uwielbiony Kościół. Wtedy zostanie spełnione prorocze błogosławieństwo jej rodziny: „Rozmnożysz się w niezliczone tysiące.” Te niezliczone tysiące reprezentują świat ludzkości, który zostanie odnowiony i obdarzony nowym życiem przez wielkiego Mesjasza podczas tysiącletniego panowania jako Pośrednika Nowego Przymierza.
Chrystus będzie Odnawiającym, a Jego Oblubienica będzie żywicielem, nauczycielem i pomocnikiem całej ludzkości w ramach Nowego Przymierza, podobnie jak to zobrazowani Izaak i jego Oblubienica będą pośredniczyć dla Izraela i przez Izrael dla świata w Nowym Przymierzu błogosławieństw restytucyjnych (Dzieje Ap. 3:19-21). Obietnica: „I będą błogosławione w twoim potomstwie wszystkie narody ziemi” [1 Mojżeszowa 26:4], jak tłumaczy św. Paweł, w pierwszym rzędzie dotyczy Mesjasza i Jego Kościoła w chwale. Ofiary należą do przeszłości, a duchowa natura zostaje osiągnięta jako nagroda za ofiary (Gal. 3:16, 29).
Pierwsza osoba, która przyjmie Mesjasza i będzie działać w zgodzie z prawami Jego niewidzialnego Królestwa, zostanie pierwsza błogosławiona. Nie będzie w tym stronniczości, ponieważ „Bóg nie patrzy na osoby”. Jednak ze względu na ich wcześniejsze doświadczenia, ziemska nadzieja i ufność w Zakonie i Prorokach, Żydzi będą pierwszymi, którzy przyjmą nowy porządek rzeczy i dostosują się do niego. Dlatego to oni będą pierwszymi, którzy otrzymają błogosławieństwa, a potem popłyną one na całą ludzkość (Dzieje Ap. 10:34).
Wdzięczmy Bogu za wspaniałe perspektywy nadchodzącego czasu i dlatego starajmy się, moi drodzy przyjaciele, ugruntować nasze powołanie i wybranie, aby zdobyć miejsce w Ciele Chrystusa, w Jego Oblubienicy.
