Święty Paweł wykazał się wyjątkową wielkością ducha, zwłaszcza w kontekście swojego niesłabnącego oddania Panu i Jego sprawie. Jego lojalność doprowadziła go do wielu trudnych doświadczeń, które warto wspomnieć w naszym kontekście. Poświęcił swoje życie w służbie dla Chrystusa w takim stopniu, że wielu uważało go za nierozumnego i nawet oskarżało o szaleństwo. Wielokrotnie spotykały go ciosy i biczowanie, ponieważ niektórzy próbowali go oskarżyć o zakłócanie pokoju, chociaż sami prowokowali zamieszki, a winę za to zrzucali na niego w celu zaszkodzenia jego reputacji, zatrzymania jego służby i realizacji własnych celów. Niekiedy nawet znalazł się w więzieniu, a raz nawet stanął na krawędzi życia i śmierci.
Nigdy nie należało spodziewać się wiecznych mąk, to zdecydowanie nie była wola Boga. Wyrok dla ludzkości brzmiał: "Umierając, umrzesz" i nigdzie nie było mowy o wiecznym cierpieniu (1 Mojż. 2:17; Ezech. 18:4). Bóg zamierzał, że jego postępowanie z ludźmi stanie się wzorcem dla całego wszechświata – zarówno duchowego, jak i materialnego.
Kiedy rozważamy postaci takie jak Abraham czy Izaak w kontekście ich symbolicznych znaczeń, nie oznacza to, że uważamy opisane w Pismach Świętych historie z nimi związane za fikcyjne. Określamy coś jako symboliczną figurę, gdy Pismo Święte sugeruje, że ta osoba lub rzecz w pewien sposób obrazuje lub zapowiada osobę lub wydarzenie z przyszłości, uzupełniając rzeczywiste wydarzenia.
Nasz werset nagłówkowy wywołał wiele spekulacji i kontrowersji. Niektórzy interpretują go jako wskazanie, że po swojej śmierci na krzyżu, a przed zmartwychwstaniem, Chrystus odwiedził miejsce, w którym zbiegły się ludzkie duchy, coś w rodzaju czyśćca, gdzie przekazywał im swoją naukę. To przekonanie nie jest ograniczone tylko do tradycji katolickiej, ale również niektórzy protestanci praktykują modlitwy za zmarłych w nadziei, że mogą im pomóc uniknąć wiecznych cierpień. Jednakże, jak pokażemy, te interpretacje nie znajdują poparcia w naszym wersie biblijnym i jego kontekście.
Powszechny trend ludzkiego myślenia można dostrzec w słowach świętego Piotra, który przepowiada obecny czas, kiedy ludzie świata będą pytać: "Gdzie jest obietnica Jego przyjścia? Bo (...) wszystko trwa od początku stworzenia" [2 Piotra 3:4]. W odniesieniu do dzisiejszego świata, nieznajomość Boskiego planu jest zrozumiała. Jednak prawdziwi wyznawcy Boga cieszą się obietnicą szczególnego oświecenia, dzięki czemu nie muszą pozostawać w ciemności, jeśli chodzi o plan Boży.
Ewangelia ma praktyczny wymiar. Wszystkie nakazy kierowane do naśladowców Chrystusa, jak również wszelkie wyzwania, jakim stawiani są w ich życiu, zostały mądrze opracowane w celu kształtowania charakteru opartego na wartościach dobroci, siły i piękna. Błąd polegałby na myśleniu, że wola Boża sprowadza się jedynie do słuchania o Chrystusie, przyjęcia Jego przesłania na sposób jedynie nominalny i zaniechania grzechu tylko na poziomie zewnętrznych zachowań.
Rzesze niezwykle wytrwałych chińskich pracowników, liczące setki milionów, zyskały moje uznanie od najmłodszych lat. Wartości filozoficzne z dzieciństwa często przetrwają próbę czasu i dorosłość – bywają nawet bardziej wartościowe. Przywołuję wspomnienie, kiedy jako dziecko zapytałem: "Jaki jest los ludzi innych wyznań?" I otrzymałem odpowiedź: "Jedyną drogą do zbawienia jest wiara w Jezusa, naszego Zbawiciela."
Samolubstwo powinno być rozumiane jako synonim grzechu. Jednak nie sugerujemy, że powinniśmy żyć w obecnych okolicznościach, całkowicie ignorując nasze własne prawa. Te prawa powinny być nadal brane pod uwagę, ale z równoczesnym uwzględnieniem praw innych ludzi, zgodnie z zasadą: "Miłuj swojego bliźniego jak siebie samego". Pierwotnie grzech wynikał z nielegalnego pragnienia wiedzy przez Ewę przed zamysłem Stwórcy. To niezdyscyplinowane pragnienie przekierowało ją na ścieżkę nieposłuszeństwa.
Na przykładzie przemówienia św. Pawła na Marsowym Wzgórzu możemy zrozumieć, że głosił on Jezusa jako Odkupiciela od skazy śmierci i jako Tego, który umożliwia zmartwychwstanie przez spełnienie Bożych wymagań wobec grzeszników. Zmartwychwstanie jest kluczowe, aby błogosławieństwo Zbawiciela mogło dotrzeć do wszystkich ludzi, łącznie z Adamem i wszystkimi narodami na ziemi. Śledząc tę linię myślenia, możemy wyciągnąć wartościowe wnioski z tej Ewangelii.
Melchisedek to postać godna naszej uwagi, która żyła w czasach Abrahama. O nim wspomina Stary Testament, choć informacji na jego temat jest niewiele. Wiemy jednak, że był zarówno królem, jak i kapłanem jednocześnie. Był nazywany "kapłanem na swym tronie" i "królem Salemu", co oznaczało "króla pokoju". Był także określany jako książę Boga Najwyższego.
W okresie historycznie nazywanym "ciemnymi wiekami", istniała teza, że nauki demonów były promowane przez kościół za sprawą upadłych aniołów. Wielu ludzi przystępowało do Kościoła, ale oddalało się od Boga i Biblii. Propagowano przekonanie, że tylko członkowie kościoła mieli szansę uniknąć wiecznych cierpień, a nawet jeśli droga do nieba miała prowadzić przez czyściec, to i tak warto do niego dążyć.
Odnaleźliśmy prawdziwą treść Ewangelii, choć była ona rozproszona wśród tych różnych nauk. Niemniej jednak, żadna z tych nauk nie była czystą, niezmienioną Ewangelią. Warto pamiętać, że prawdziwy Kościół Chrystusa przez osiemnaście stuleci był rozproszony między różnymi wyznaniami, a żadne z tych wyznań nie mogło być uważane za jedyny prawdziwy Kościół.
W obliczu tego stanu rzeczy, Pan przez proroka pyta: "Kogo by uczyć miał umiejętności, a komu by dał zrozumieć to, co słyszał?" Odpowiedź brzmi: "Tym, którzy odstawili mleko i zostali odseparowani od piersi" (Izaj. 28:9). Innymi słowy, problem z chrześcijaństwem polega na tym, że ogromna część jego wyznawców nie jest i nigdy nie była prawdziwymi chrześcijanami w pełnym tego słowa znaczeniu. Nie przyjęli Jezusa jako Odkupiciela świata, przez którego jedynie można uzyskać przebaczenie grzechów. Nigdy nie byli i nie są prawdziwymi uczniami Jezusa, dążącymi do poznania i wypełnienia woli Ojca.
Teraz, kiedy zrozumieliśmy nauki biblijne na temat piekła, wiemy, że terminy "szeol" i "hades" odnoszą się do stanu śmierci i nieświadomości, który spotyka wszystkich ludzi po ich odejściu, bez względu na to, czy byli dobrymi, czy złymi. Wszyscy zostaną wskrzeszeni w dniu powtórnego przyjścia Chrystusa. Nasze spojrzenie na tę kwestię uległo więc znacznej zmianie.
Nauka biblijna ostrzega nas, że Szatan, poddany własnym ambicjom, zbuntował się przeciwko Bogu i Jego władzy. Od tamtej pory stara się on wykorzystać każdą okazję, aby zniekształcić nasze myśli i odwrócić je od naszego Stwórcy. Próbując przedstawić Jego dobroć jako coś złego i ciemność jako coś świetlnego, Szatan odniósł znaczący sukces. Wspołczesny stan świata świadczy o jego wpływie.
