Okres, który rozpoczyna się krótko przed narodzinami Noego, a kończy się w czasach Abrahama, obejmuje drugie tysiąclecie istnienia ludzkości. Wielki potop oraz cudowne ocalenie ośmiu osób i reprezentantów wszystkich zwierząt przez Boga z pewnością stanowią przełomowy moment w historii (1 Piotra 3:20). Długi czas życia ludzi oraz bezpośrednie zaangażowanie istot anielskich w sprawy ludzkości doprowadziły do powstania przerażającego globalnego społeczeństwa pełnego zła i przemocy, pozostającego w sprzeczności z wolą Bożą. Pismo Święte opisuje współdziałanie między aniołami a ludźmi, które doprowadziło do powstania hybrydowych istot, Nephilimów, zdolnych do ogromnej przemocy i szkód. Potop stał się ogłoszeniem Bożego sądu.
Przez wiele lat rozpowszechniano przekonanie, że Szatan przebywa w jakimś odległym i tajemniczym miejscu, znanym jako piekło, gdzie miałby wiecznie podsycać ogień i zadawać niewyobrażalne cierpienia milionom ludzi. Jednak Biblia nie przedstawia takiego obrazu. Zamiast tego opisuje Szatana jako potężną istotę duchową – „księcia tego świata” (Jan 14:30). W innym miejscu nazywa go „bogiem świata tego” (2 Kor. 4:4) i wskazuje, że jest „skuteczny w synach niedowiarstwa” (Efezj. 2:2). Szatan posiada rozległe duchowe imperium wśród ludzi, które utrzymuje dzięki ciemności, przesądom i strachowi, wpływając na większość ludzkości.
Należy zrozumieć, że przymierze Boga z Adamem, obiecujące życie wieczne, bazowało na doskonałości Adama, którą stworzenie Boże uważało za wzorcową. To przymierze wymagało od człowieka zachowania tej doskonałości poprzez posłuszeństwo Bogu. Jednak szatan, w postaci węża, uwiodł pierwszych ludzi do jedzenia owocu, którym zostali zakazani. To spowodowało upadek ludzkości.
