W przeszłości brakowało nam wystarczającej uwagi podczas studiowania Słowa Bożego. Nie dostrzegając, że zbawienie wybranej wspólnoty Kościoła różni się zasadniczo od zbawienia całego świata, często używaliśmy wersetów biblijnych dotyczących grzechu i jego przebaczenia w sposób niedokładny, co uniemożliwiło nam uzyskanie pełnego zrozumienia tego zagadnienia. Na przykład, gdy nasze duchowe zrozumienie zaczęło się stopniowo rozwijać, zauważyliśmy, że w Piśmie Świętym stwierdzone jest, iż ofiara Chrystusa stanowi ubłaganie, zadośćuczynienie za nasze grzechy, czyli za grzechy Kościoła, a nie tylko za nasze, lecz także za grzechy całego świata. W tym wersecie dostrzegamy wyraźne rozróżnienie, jakie Pan czyni między Kościołem a światem, wskazując na różnicę między zbawieniem Kościoła a zbawieniem świata.
Apostoł w cytowanym wersecie zwraca uwagę na analogię do pracy garncarza, który z jednej bryły gliny może uformować różnorodne naczynia. Garncarz może stworzyć zarówno ozdobną wazę do kominka, dzban na wodę, jak i pojemnik na odpady. Chociaż wszystkie te naczynia mają swoją użyteczność, ich przeznaczenie może być różne – pewna godność przysługuje ozdobnym przedmiotom, podczas gdy naczynia na odpadki nie cieszą się taką samą estymą. Jednak niezależnie od przeznaczenia, wszystkie są wykonane z tej samej gliny, a ostateczny kształt zależy wyłącznie od decyzji garncarza. Ten obraz wskazuje na Boga jako tego, który rozpoczął w nas dobre dzieło i, jeśli poddamy się Jego prowadzeniu, zakończy je w dniu Jezusa Chrystusa, kiedy to nastąpi „pierwsze zmartwychwstanie” o poranku Tysiąclecia.
Rozwijanie charakteru zgodnego z przykładem Pana Jezusa Chrystusa jest najważniejszym zadaniem dla każdego oddanego dziecka Bożego. Apostoł Piotr podkreśla: „Na to też powołani jesteście” [1 Piotra 2:21], wskazując, że naszym głównym celem nie jest tylko służenie innym, ale przede wszystkim kształtowanie własnego charakteru. Walka o duchowy rozwój, dążenie do życia wiecznego i osiąganie błogosławieństw, do których Bóg nas zaprosił, są kluczowymi elementami tej drogi. Nawet jeśli angażujemy się w pomoc innym, nie powinno to przysłaniać naszego osobistego wzrostu duchowego, który jest priorytetem.
Nawet wśród znawców Biblii mało kto zauważa, że prawdziwy Kościół Chrystusa jest całkowicie odrębny i oddzielony od reszty ludzkości. Pismo Święte mówi dosłownie, że Kościół jest Nowym Stworzeniem, a jego członkowie to Nowe Stworzenia. Podobnie jak w przypadku człowieka, który przechodzi proces spłodzenia i narodzin, tak też Nowe Stworzenia w Chrystusie przechodzą przez spłodzenie z ducha, które osiągnie pełnię w „pierwszym zmartwychwstaniu”. Wtedy „wszyscy przemienieni będą, bardzo prędko, w okamgnieniu” [1 Kor. 15:51], by stać się chwalebnymi, duchowymi istotami, współdziedzicami z Odkupicielem w Jego tysiącletnim Królestwie i w wielkiej misji błogosławienia wszystkich narodów ziemi.
Nowo powstający zbór chrześcijański w Jerozolimie był dość delikatną strukturą ze względu na swoją młodość, co sprawiało, że zwykłe problemy i wyzwania życia codziennego były poważną przeszkodą ze względu na brak doświadczenia. Obecnie, kiedy podejmujemy decyzje w naszych zborach, mamy większą wiedzę wynikającą z doświadczeń poprzednich pokoleń, co pozwala nam przewidzieć konsekwencje naszych działań.
Obecnie, ludzie dążący do rozwoju swojej kariery zawodowej lub poprawy jakości życia często korzystają z biografii wielkich postaci. Czasami są to postacie historyczne, takie jak królowie, generałowie czy inne wybitne osobowości, a czasami są to współczesni liderzy światowi - takich jak Elon Musk, Jeff Bezos, Christiano Ronaldo czy Barack Obama. Każda z tych osób (oraz wielu innych) osiągnęła pewien stopień sukcesu. Jako liderzy, często inspirują innych do naśladowania ich ścieżki, podejmowania podobnych decyzji i przyjmowania odpowiedniego punktu widzenia, co może przynieść sukces w zasięgu ręki.
Biblia jasno wskazuje, że nasz Stwórca uczynił człowieka na swój obraz i podobieństwo, co jest opisane jako dzieło „bardzo dobre”. Jednakże z powodu nieposłuszeństwa Adama, grzech wkroczył na świat, prowadząc do wykluczenia człowieka z bliskości z Bogiem, co było karą za grzech. Odseparowanie od Boga okazało się jednym z najtrudniejszych doświadczeń dla ludzkości. Naturalne jest, że człowiek zatęsknił za ponownym zbliżeniem do Boga, pragnąc Jego opieki i miłości, co wynika z faktu bycia stworzonym na obraz Boży.
W tym kontekście nauk podstawowych, które wg Pawła, Zbór w Jerozolimie powinien doskonale rozumieć i być w nich wyćwiczony, pojawia się nauka o chrzcie (lub wg Biblii Warszawskiej – „obmywania”) – Hebr. 6:2. Co apostoł chciał przez to wyrazić?
