Psalm, który omawiamy, jest jednym z tych przypisanych do kategorii mesjańskich. Opisuje on Chrystusa jako zwiastuna dekretu od Ojca Niebieskiego, który nagradza Go za Jego wierność w roli Odkupiciela. Zgodnie z tym dekretem, Chrystus zostaje wywyższony w Królestwie i obiecano Mu dziedzictwo całej ziemi, wraz z mocą poddania wszystkiego woli Ojca. Kluczowe jest tutaj wezwanie: „Proś mnie”, co sugeruje, że Mesjasz otrzyma te dary na prośbę. Jednak panowanie nad całym światem jeszcze się nie ziściło; narody nie stały się jeszcze Jego dziedzictwem, a krańce ziemi wciąż nie są w Jego posiadaniu. Izajasz wyraźnie stwierdza, że „ciemność okrywa ziemię, a mrok narody” (Izaj. 60:2 NB).
Wszyscy, którzy zgłębiają treści zawarte w Biblii, z łatwością dostrzegą, że motyw Królestwa Bożego często przewija się w nauczaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa oraz apostołów. Widzimy, że już na początku swojej działalności Jan Chrzciciel głosił zbliżenie się Królestwa Bożego. Podobne zalecenie Jezus przekazał swoim dwunastu apostołom, wysyłając ich z misją głoszenia o nadejściu tego Królestwa. Identyczne przesłanie otrzymało później siedemdziesięciu innych, którzy mieli ogłaszać: „Królestwo Boże jest blisko was” [Łuk. 10:9]. W kontekście modlitwy, ucząc swoich uczniów jak mają się modlić, Jezus uczynił prośbę o nadejście Królestwa jednym z kluczowych punktów: „Niech przyjdzie Twoje królestwo, niech się stanie Twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi” [Mat. 6:10]. Obserwujemy również, że większość Jego przypowieści skupia się na Królestwie, przedstawiając je przez metafory takie jak sieć, siewca i jego zbiory – w trzydziesto-, sześćdziesięcio- i stukrotności, pole zbóż, z którego pszenica jest zbierana do spichlerza, kupiec w poszukiwaniu perły wielkiej ceny, a na koniec – przypowieść o dziesięciu pannach, z których pięć mądrych zostało wpuszczonych na ucztę weselną.
