Ostatnie rozdziały Dziejów Apostolskich przedstawiają historię apostoła Pawła, który ze względu na swoje przekonania, będąc oskarżanym przez Żydów, musiał stawać przed wieloma tronami sędziowskimi. Król Agryppa, Festus, Feliks, Rada Najwyższa, a na końcu odwołanie do cesarza całego imperium rzymskiego.
Psalm, który omawiamy, jest jednym z tych przypisanych do kategorii mesjańskich. Opisuje on Chrystusa jako zwiastuna dekretu od Ojca Niebieskiego, który nagradza Go za Jego wierność w roli Odkupiciela. Zgodnie z tym dekretem, Chrystus zostaje wywyższony w Królestwie i obiecano Mu dziedzictwo całej ziemi, wraz z mocą poddania wszystkiego woli Ojca. Kluczowe jest tutaj wezwanie: „Proś mnie”, co sugeruje, że Mesjasz otrzyma te dary na prośbę. Jednak panowanie nad całym światem jeszcze się nie ziściło; narody nie stały się jeszcze Jego dziedzictwem, a krańce ziemi wciąż nie są w Jego posiadaniu. Izajasz wyraźnie stwierdza, że „ciemność okrywa ziemię, a mrok narody” (Izaj. 60:2 NB).
Podobnie jak w przypadku wszystkich słów apostołów, to upomnienie odnosi się nie do społeczeństwa ogólnego, lecz do wspólnoty chrześcijańskiej. Gdybyśmy chcieli wyrazić tę myśl inaczej, moglibyśmy to ująć w następujący sposób: "Starajcie się właściwie oceniać sprawiedliwość. Strzeżcie się naruszania zasad sprawiedliwości w waszym życiu, ponieważ niektórzy nie posiadają właściwej wiedzy na temat Bożej sprawiedliwości, co jest źródłem wstydu".
Piękny obraz przedstawiony w naszym tekście oraz jego kontekst odnoszą się do wybrania Kościoła w Wieku Ewangelii, który jest opisany jako oblubienica, małżonka, a ostatecznie jako żona wielkiego Króla, Emmanuela. Biblia pełna jest tego rodzaju opisów Kościoła. Przykładowo, zauważmy słowa Apostoła skierowane do Kościoła w jego czasach: „Przygotowałem was, aby was przedstawić jako czystą pannę jednemu mężowi, Chrystusowi” – 2 Kor. 11:2. Odniesmy uwagę również do słów Jana Chrzciciela: „Kto ma oblubienicę, jest oblubieńcem, a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, weseli się weselem dla głosu oblubieńcowego; moje wesele jest w pełni” – Jan 3:29. Osoba wypowiadająca te słowa nie identyfikuje się z klasą Oblubienicy, co jest zrozumiałe, gdyż, zgodnie z naszym Panem, Jan Chrzciciel był ostatnim z proroków; był członkiem Domu Sług, ale nie uczestniczył w przywilejach Pięćdziesiątnicy, które nadeszły po dokonaniu odkupienia przez naszego Pana. Jezus stwierdza: „Większego proroka z tych, którzy się z niewiast rodzą, nie ma nad Jana Chrzciciela żadnego; lecz kto jest najmniejszy w królestwie Bożym, jest większy niż on” – Łuk. 7:28. Innymi słowy, Pan zapewnia nas, że najniższe miejsce w klasie Kościoła, wybranej w tym Wieku, jest wyższym zaszczytem niż miejsca przeznaczone dla tych, którzy należą do najważniejszych w poprzednich okresach.
Na przykładzie przemówienia św. Pawła na Marsowym Wzgórzu możemy zrozumieć, że głosił on Jezusa jako Odkupiciela od skazy śmierci i jako Tego, który umożliwia zmartwychwstanie przez spełnienie Bożych wymagań wobec grzeszników. Zmartwychwstanie jest kluczowe, aby błogosławieństwo Zbawiciela mogło dotrzeć do wszystkich ludzi, łącznie z Adamem i wszystkimi narodami na ziemi. Śledząc tę linię myślenia, możemy wyciągnąć wartościowe wnioski z tej Ewangelii.
Odnaleźliśmy prawdziwą treść Ewangelii, choć była ona rozproszona wśród tych różnych nauk. Niemniej jednak, żadna z tych nauk nie była czystą, niezmienioną Ewangelią. Warto pamiętać, że prawdziwy Kościół Chrystusa przez osiemnaście stuleci był rozproszony między różnymi wyznaniami, a żadne z tych wyznań nie mogło być uważane za jedyny prawdziwy Kościół.
Kiedy Bóg wezwał naród Izraela z Egiptu, miał zamiar nawiązać przymierze poprzez Mojżesza. To przymierze obiecywało, że jeśli Izraelici będą przestrzegać Bożego Zakonu, unikną potępienia i otrzymają życie wieczne. Jednak nieprzestrzeganie tego przymierza wiązało się z karą śmierci. Mimo starań Izraelitów, którzy starali się żyć zgodnie z Zakonem, nadal umierali tak samo jak inni ludzie
Kiedy nasi przyjaciele mówią nam, że pewne słowa przecinają im serce, lub że pewne doświadczenia niszczą ich serca, używają one metafory, podobnie jak jest to w przypadku niektórych fragmentów Pisma Świętego
