Wspólnota chrześcijańska jest zgodna w przekonaniu, że kompleks objawień Bożych został przekazany ludzkości poprzez naród izraelski. Aby zrozumieć to dogłębnie, warto odwołać się do rozważań apostoła Pawła, który zastanawia się nad znaczeniem bycia Żydem oraz wartością obrzezania. Podkreśla on, że znaczenie to jest ogromne z wielu powodów, ale przede wszystkim dlatego, że to właśnie Żydom zostały powierzone „słowa Boże” (Rzym. 3:1‑2 BT). Te słowa odnoszą się do Bożych planów zarówno tych teraźniejszych, jak i przyszłych.
Mimo że nauczania św. Pawła nie były pierwotnie skierowane do osób postrzeganych jako świeckie, zawierają one uniwersalne przesłanie, które może służyć jako cenne wskazówki dla każdego. Powszechnie przyjmuje się, że istnieje silna więź pomiędzy czystością a pobożnością, co jest zasadą akceptowaną przez wiele zaawansowanych kulturowo społeczeństw. Osoby uchodzące za czyste i nieskalane często są postrzegane jako wcielenie piękna, podczas gdy brud i moralne zepsucie spotykają się z powszechnym potępieniem, nawet wśród tych, którzy sami nie cieszą się nieskazitelną reputacją.
Współcześnie teorie ewolucjonistyczne i postępowe interpretacje w dziedzinie teologii często sugerują, że ludzkość przeszła długą drogę rozwoju od swoich pierwotnych stanów, blisko związanych z innymi formami życia na Ziemi, takimi jak małpy. Według tych koncepcji, każde pokolenie ludzkości, budując na dorobku swoich przodków, osiąga nowe szczyty w rozwoju duchowym, moralnym i fizycznym, co należy celebrować jako znaczący postęp i osiągnięcie.
Ten tekst jest skierowany wyłącznie do osób, które identyfikują się jako część Ciała Chrystusowego, do tych, którzy zdecydowali się odciąć od świeckiego życia i zawarli przymierze z Bogiem. Apostoł Paweł przywołuje wydarzenia, które miały miejsce na górze Synaj, kiedy to poprzez anioła Bóg przemawiał do Izraela, będącego wówczas symbolem Jego ludu. Paweł kontynuuje, zauważając, że ci w Izraelu, którzy nie słuchali głosu przekazującego im przykazania i byli nieposłuszni, doznali surowych kar. Podkreśla, że jeszcze bardziej surowe konsekwencje czekają na tych, którzy żyją w epoce Ewangelii i będąc w bliskiej relacji z Synem Bożym, jako części Jego mistycznego Ciała, przestaną być Mu posłuszni.
Wszyscy, którzy zgłębiają treści zawarte w Biblii, z łatwością dostrzegą, że motyw Królestwa Bożego często przewija się w nauczaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa oraz apostołów. Widzimy, że już na początku swojej działalności Jan Chrzciciel głosił zbliżenie się Królestwa Bożego. Podobne zalecenie Jezus przekazał swoim dwunastu apostołom, wysyłając ich z misją głoszenia o nadejściu tego Królestwa. Identyczne przesłanie otrzymało później siedemdziesięciu innych, którzy mieli ogłaszać: „Królestwo Boże jest blisko was” [Łuk. 10:9]. W kontekście modlitwy, ucząc swoich uczniów jak mają się modlić, Jezus uczynił prośbę o nadejście Królestwa jednym z kluczowych punktów: „Niech przyjdzie Twoje królestwo, niech się stanie Twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi” [Mat. 6:10]. Obserwujemy również, że większość Jego przypowieści skupia się na Królestwie, przedstawiając je przez metafory takie jak sieć, siewca i jego zbiory – w trzydziesto-, sześćdziesięcio- i stukrotności, pole zbóż, z którego pszenica jest zbierana do spichlerza, kupiec w poszukiwaniu perły wielkiej ceny, a na koniec – przypowieść o dziesięciu pannach, z których pięć mądrych zostało wpuszczonych na ucztę weselną.
Podobnie jak w przypadku wszystkich słów apostołów, to upomnienie odnosi się nie do społeczeństwa ogólnego, lecz do wspólnoty chrześcijańskiej. Gdybyśmy chcieli wyrazić tę myśl inaczej, moglibyśmy to ująć w następujący sposób: "Starajcie się właściwie oceniać sprawiedliwość. Strzeżcie się naruszania zasad sprawiedliwości w waszym życiu, ponieważ niektórzy nie posiadają właściwej wiedzy na temat Bożej sprawiedliwości, co jest źródłem wstydu".
Podobnie jak cały świat zginął w wielkim potopie, teraźniejszy świat ludzkości jest uznawany za martwy i zagubiony. Kościół również był częścią tego świata, zanim został wydobyty z niego przez Chrystusa. Podobnie jak Noe i jego rodzina uniknęli śmierci, wchodząc do arki zgodnie z Bożym poleceniem, tak i Kościół Chrystusa jest wybawiony od śmierci spowodowanej grzechem pierworodnym przez posłuszeństwo wobec Boga i przyjęcie Jego ofiary zbawienia (por. Jan 17:16, 15:19). Arka Noego jest tu symbolem Chrystusa. Każdy, kto przychodzi do Chrystusa, znajduje w Nim bezpieczeństwo i zbawienie. Nie grozi mu już niebezpieczeństwo i zagłada. Ci, którzy wejdą w tę relację z Bogiem w Chrystusie, zgodnie z Pismem Świętym, "przeszli z śmierci do życia"
W obecnych czasach, w atmosferze powszechnego ożywienia i rozwiniętej niezależności myślowej, coraz więcej osób zdaje sobie sprawę z nadzwyczajnej władzy umysłu nad ciałem. Niektórzy nazywają to nowym zjawiskiem, używając nawet terminu "Nowa Myśl". Inne określenia obejmują Chrześcijańską Naukę, terapie psychiczne, hipnotyzm, kuracje umysłowe itp. Co ciekawe, wszyscy ci twórcy znajdują najbardziej wyraziste wyrazy dla swoich przekonań w słowach Pisma Świętego, mimo że często odrzucają same nauki Biblii, nie zawsze je zrozumiejąc. Przytoczę kilka przykładów ich ulubionych cytatów: "Tak, jak człowiek myśli w sercu swoim, takim jest" – Przyp. 23:7 KJV; "Ale przemieniajcie się przez odnawianie umysłu waszego" – Rzym. 12:2 NB; "W toż wyobrażenie przemienieni bywamy z chwały w chwałę, jak od Ducha Pańskiego" – 2 Kor. 3:18; a także: "Cobykolwiek człowiek sieje, to też żąć będzie" – Gal. 6:7 (Przyp. 4:20‑22).
Słowa zawarte w naszym tekście brzmią donośnie, niezależnie od perspektywy, z jakiej je analizujemy. Dla naszych przyjaciół o różnych przekonaniach, którzy utrzymują, że śmierć oznacza zakończenie wszelkiej nadziei, te słowa powinny brzmieć nie tylko donośnie, ale także niezmiernie przerażająco. Obserwują, jak ich przyjaciele i sąsiedzi umierają, a statystyki wskazują, że dziewięćdziesiąt tysięcy mieszkańców tego kraju odchodzi z tego świata w ciągu zaledwie dwudziestu czterech godzin.
Jedynie ci, którzy zrozumieli sens słów Apostoła dotyczących właściwego rozważania Słowa Prawdy – tylko ci, którzy przyswajają nauki Pism, że plan Boży rozwija się stopniowo, a kolejne wieki stanowią jego kolejne etapy – są w stanie zrozumieć, dlaczego Boska opatrzność w określonym czasie pozwala na doświadczenia i próby w Kościele, które wcześniej były niedopuszczalne. Módlmy się, aby wszyscy chrześcijanie obudzili się do odpowiedniego studiowania Biblii – aby zrozumieli cel Bożego postępowania z Żydami w Wieku Żydowskim, z chrześcijanami w Wieku Ewangelicznym oraz ze światem w Wieku Tysiąclecia.
Wartość utrwalania, czyli solidności charakteru, cieszy się powszechnym uznaniem. Każdy właściwy proces edukacyjny dąży do tego, by młodzież naszego kraju akceptowała pewne wyższe ideały, podwyższone standardy moralności oraz postępowania, oraz by starali się je osiągnąć. Osoby, które żyją bez dążeń, celów i ideałów, stają się niezaradne i nieszczęśliwe. To, czy ich życie będzie udane, czy nie, czy przyniesie im szczęście czy nieszczęście, zależy od rodzaju przyjętych przez nich ideałów.
Nikt nie zna lepiej ciężarów życiowych niż współczujący lekarze, prawnicy i duchowni. Stworzenie, które cierpi w wyniku swoich specjalnych dolegliwości i udręki fizycznej, umysłowej i moralnej, zwraca się do tych, którzy, znając pewne środki przynoszące tymczasową ulgę zarówno fizyczną, jak i duchową, otwierają okno nadziei, które pokrzepia uciśnione dusze. Te trzy profesje są uważane za najszlachetniejsze i najbardziej pożyteczne spośród wszystkich znanych, a gdy są podparte współczuciem i miłością, na pewno zdziałają wiele dobrego, przyniosą ulgę i zainspirują nową nadzieję.
Piękny obraz przedstawiony w naszym tekście oraz jego kontekst odnoszą się do wybrania Kościoła w Wieku Ewangelii, który jest opisany jako oblubienica, małżonka, a ostatecznie jako żona wielkiego Króla, Emmanuela. Biblia pełna jest tego rodzaju opisów Kościoła. Przykładowo, zauważmy słowa Apostoła skierowane do Kościoła w jego czasach: „Przygotowałem was, aby was przedstawić jako czystą pannę jednemu mężowi, Chrystusowi” – 2 Kor. 11:2. Odniesmy uwagę również do słów Jana Chrzciciela: „Kto ma oblubienicę, jest oblubieńcem, a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, weseli się weselem dla głosu oblubieńcowego; moje wesele jest w pełni” – Jan 3:29. Osoba wypowiadająca te słowa nie identyfikuje się z klasą Oblubienicy, co jest zrozumiałe, gdyż, zgodnie z naszym Panem, Jan Chrzciciel był ostatnim z proroków; był członkiem Domu Sług, ale nie uczestniczył w przywilejach Pięćdziesiątnicy, które nadeszły po dokonaniu odkupienia przez naszego Pana. Jezus stwierdza: „Większego proroka z tych, którzy się z niewiast rodzą, nie ma nad Jana Chrzciciela żadnego; lecz kto jest najmniejszy w królestwie Bożym, jest większy niż on” – Łuk. 7:28. Innymi słowy, Pan zapewnia nas, że najniższe miejsce w klasie Kościoła, wybranej w tym Wieku, jest wyższym zaszczytem niż miejsca przeznaczone dla tych, którzy należą do najważniejszych w poprzednich okresach.
W każdej części Pisma Świętego światło symbolizuje Boga, Jego prawdę, sprawiedliwość, Jego sługi i ich poselstwo. Z kolei ciemność jest synonimem Szatana, zwanego "księciem ciemności", oraz wszystkich, którzy podążają za nim. Ciemność oznacza także bezbożność, z którą jest on utożsamiany, czyli uczynkami ciemności. Te wyrażenia są niezwykle sugestywne, a ich znaczenie jest natychmiast rozumiane zarówno przez tych, którzy są biegli w Pismie Świętym, jak i przez świat. Głos natchnienia w Biblii stwierdza, że "cały świat leży w złu" (1 Jana 5:19 NB), czyli znajduje się pod wpływem Szatana i sił ciemności. To oświadczenie nie pochodzi ani z czasów przed potopem, ani z okresu poprzedzającego nadanie Zakonu Izraelowi, ani też nie z okresu Wieku Zakonu, lecz z Wieku Ewangelii.
Po 40 latach wędrówki po pustyni, Mojżesz przed wejściem do Kanaanu dokonuje pewnych podsumowań, zwraca uwagę na najważniejsze aspekty Zakonu czy też przestrzega Izraela przed grzechami. Jest to dość szczegółowo przedstawione w pierwszych rozdziałach 5 Mojżeszowej. W tym kontekście pada zapowiedź wejścia Izraela do Kanaanu z Bożym błogosławieństwem.
Niebiosa, które zostaną wstrząśnięte, nie wskazują dosłownie na miejsce Boskiego tronu, lecz symbolizują obecny system kościelny. Gwiazdy, czyli ci, którzy błyszczą, opadają od pewnego czasu. W obecnych kręgach kościelnych panuje ogromne poruszenie i zamieszanie. To zamieszanie będzie narastać, aż – używając obrazowego języka św. Piotra – "niebiosa stopią się w ogniu" [2 Piotra 3:12], ustępując miejsca "nowym niebiosom" - duchowemu systemowi Tysiąclecia.
Bóg stworzył Księgę Objawienia z zamiarem ukrycia ważnych Prawd, nie tylko dlatego, żeby nie były one wówczas zrozumiane, ale również po to, by zachować tajemnicę swojego planu. Objawienie, jako księga symboliczna, nie jest ogólnie zrozumiane przez świat, ale Pismo Święte zapewnia, że w odpowiednim czasie "mądrzy" wśród ludu Bożego, zwani także "mądrymi pannami", zrozumieją (por. Księga Daniela 12:10; Ewangelia Mateusza 25:1-13).
W przypowieści o owcach i kozłach, znajdujemy słowa: "A gdy Syn Człowieczy przyjdzie w chwale swojej, a razem z nim wszyscy święci aniołowie, wtedy zasiądzie na tronie swojej chwały, i zgromadzone zostaną przed nim wszystkie narody" [Ewangelia Mateusza 25:31]. To odnosi się do całej ludzkości, nie tylko do Kościoła. Kościół będzie razem z Nim na Jego tronie (Kolosan 3:4). Ci, którzy zostaną zgromadzeni przed Jego tronem, to cały rodzaj ludzki. Czasem są określani jako poganowie, w sensie, że nie są związani z przymierzem Bożym.
Święty Paweł wykazał się wyjątkową wielkością ducha, zwłaszcza w kontekście swojego niesłabnącego oddania Panu i Jego sprawie. Jego lojalność doprowadziła go do wielu trudnych doświadczeń, które warto wspomnieć w naszym kontekście. Poświęcił swoje życie w służbie dla Chrystusa w takim stopniu, że wielu uważało go za nierozumnego i nawet oskarżało o szaleństwo. Wielokrotnie spotykały go ciosy i biczowanie, ponieważ niektórzy próbowali go oskarżyć o zakłócanie pokoju, chociaż sami prowokowali zamieszki, a winę za to zrzucali na niego w celu zaszkodzenia jego reputacji, zatrzymania jego służby i realizacji własnych celów. Niekiedy nawet znalazł się w więzieniu, a raz nawet stanął na krawędzi życia i śmierci.
Nigdy nie należało spodziewać się wiecznych mąk, to zdecydowanie nie była wola Boga. Wyrok dla ludzkości brzmiał: "Umierając, umrzesz" i nigdzie nie było mowy o wiecznym cierpieniu (1 Mojż. 2:17; Ezech. 18:4). Bóg zamierzał, że jego postępowanie z ludźmi stanie się wzorcem dla całego wszechświata – zarówno duchowego, jak i materialnego.
