Biblia jasno wskazuje, że nasz Stwórca uczynił człowieka na swój obraz i podobieństwo, co jest opisane jako dzieło „bardzo dobre”. Jednakże z powodu nieposłuszeństwa Adama, grzech wkroczył na świat, prowadząc do wykluczenia człowieka z bliskości z Bogiem, co było karą za grzech. Odseparowanie od Boga okazało się jednym z najtrudniejszych doświadczeń dla ludzkości. Naturalne jest, że człowiek zatęsknił za ponownym zbliżeniem do Boga, pragnąc Jego opieki i miłości, co wynika z faktu bycia stworzonym na obraz Boży.
Nie jesteśmy w stanie stwierdzić, że znamieniem Syna Człowieczego na niebie będzie Jego przyjście, znanego jako parousia. Wręcz przeciwnie, przyjście Chrystusa nie będzie dostrzeżone przez pokolenia ani narody na ziemi, ale będzie znane wyłącznie najbardziej świętym członkom Kościoła Chrystusowego. Wobec tego, znamie Syna Człowieczego musi w pewnym sensie odnosić się do Jego epifanii, czyli objawienia w „ogniu płomienistym” sądu, który zostanie wydany nad ludzkością całego świata (2 Tes. 1:7‑9).
Obecnie świadkami jesteśmy konfliktu, jakiego dotąd nie zaznaliśmy w annałach ludzkości. W dobie, gdy ludzka cywilizacja stoi na krawędzi zagłady, obecne okoliczności zyskują głębokie znaczenie, szczególnie w kontekście boskiego planu dla świata.
Wartościowe wersety biblijne, które przytoczę, mogą brzmieć surowo, jednak należy pamiętać, że to treść Pisma Świętego. Moim zadaniem jest głosić je. Postaram się wyjaśnić je zgodnie z intencją Bożego przekazu, wykorzystując odpowiednie konteksty, ale nie mogę zmieniać treści Bożych nakazów, lecz je jedynie wyjaśniać w sposób zrozumiały dla dzisiejszego odbiorcy.
