„Zwiastujcie między narodami i głoście, podnieście sztandar, głoście, nie ukrywajcie, mówcie: Babilon zdobyty” – Jer. 50:2
Niniejsze orędzie, stanowiące „pokarm na czas”, jest istotne dla wiernych, lecz wymaga delikatności w przekazie, aby nie ranić uczuć. Proszę więc o wyrozumiałość. Choć przekazuję Boże przesłanie, staram się to czynić w sposób taktowny i wyważony.
Wartościowe wersety biblijne, które przytoczę, mogą brzmieć surowo, jednak należy pamiętać, że to treść Pisma Świętego. Moim zadaniem jest głosić je. Postaram się wyjaśnić je zgodnie z intencją Bożego przekazu, wykorzystując odpowiednie konteksty, ale nie mogę zmieniać treści Bożych nakazów, lecz je jedynie wyjaśniać w sposób zrozumiały dla dzisiejszego odbiorcy.
W czasach Jezusa i apostołów nie istniał jeszcze mistyczny Babilon. Stąd też wypowiedzi św. Jana zawarte w Objawieniu dotyczące mistycznego Babilonu miały charakter proroczy, odnosząc się do systemów i warunków, które pojawiły się w Kościele po ich czasach. Pojęcie „Babilonu” ma dwuznaczne znaczenie, nawiązując do czasów budowy wieży Babel, gdy ludzie stracili wiarę w Boże obietnice i próbowali stworzyć własne zapewnienie przetrwania, co zakończyło się pomieszaniem języków.
Podobnie w późniejszych czasach, gdy apostołowie odeszli, a prześladowania Kościoła zelżały, pojawiła się próba stworzenia rozległego systemu religijnego, mającego chronić Kościół, zamiast czekać na przyjście Mesjasza i Jego Królestwa, które miało błogosławić świat.
Ten religijny „Babilon” głównie reprezentowane było przez instytucję papieską. Choć początkowo budowla ta wydawała się imponująca, nigdy nie zrealizowała celów, jakie postawili przed nią jej założyciele. Nie osiągnęła również pozycji, która pozwoliłaby Kościołowi dominować nad władzą cywilną i monarchami.
Gdy wieża Babel osiągnęła imponującą wysokość, Pan zainterweniował, pomieszawszy mowę ludzi. To wydarzenie symbolizuje protestancko-reformacyjny ruch oraz powstanie licznych denominacji, które wyłoniły się z Kościoła katolickiego.
Babilon i jego mury
Istnieje pogląd łączący mistyczne znaczenie miasta Babilon z jego historycznym odpowiednikiem. W języku, z którego pochodzi słowo Babilon, oznacza ono „bramę Boga” – symbolizującą dostęp do Bożej obecności. Papiestwo tradycyjnie przypisywało sobie role tego metaforycznego miejsca, twierdząc, że otacza je mur zapewniający boską ochronę i zbawienie, co krytycy uznają za strukturę zbudowaną na przesądach i niewiedzy.
W księdze Objawienia, Jezus proroczo opisuje to duchowe imperium jako miejsce o religijnym charakterze, które jednak obejmuje też świeckie królestwa świata, znane łącznie jako chrześcijaństwo. Duchowy Babilon jest przedstawiony jako podzielony na okręgi odpowiadające różnym chrześcijańskim monarchiom, co koresponduje z dziesięcioma rogami symbolicznej „bestii” (Obj. 11:13, 13:1; Dan. 2:41, 7:7).
Ponadto, w alegorycznym ujęciu, Babilon, reprezentowany przez papiestwo, przedstawiany jest jako niewiasta oznaczona jako „Babilon wielki, matka wszeteczeństw” [Obj. 17:5]. To odnosi się także do różnych protestanckich wspólnot, które choć odeszły od „kościoła-matki” w Rzymie, wciąż pozostają z nim związane poprzez wspólne cechy i dziedzictwo. W rezultacie, Babilon wraz z jego okręgami obejmuje niemal całą Europę, a metaforyczna matka i córki obejmują zarówno protestantyzm, jak i Kościół katolicki jako macierzystą instytucję.
Co oznacza wszeteczeństwo
Omawiając tę kwestię, warto zauważyć, że Biblia często posługuje się językiem metaforycznym. Termin „niemoralność” używany w kontekście kościołów rzymskiego i protestanckich nie oznacza dosłownie niemoralności tych wspólnot. Zasadniczo, w początkowych czasach, Kościół Chrystusowy był przedstawiany jako zbór „panien” – osób oddzielonych od świata i jego dążności, powołanych do świętości i współdziedziczenia z Chrystusem w Jego Królestwie. W miarę jak niektóre systemy religijne zaczęły łączyć się ze światowymi królestwami, według biblijnej symboliki, dokonywały one rodzaju duchowego zdrady; były przecież „zaręczone” z Królem królów i Panem panów i powinny były czekać na Niego, by przy Jego ponownym przyjściu zostać Jego Oblubienicą i współwładczynią.
Niepodważalne jest, że papiestwo nawiązało stosunki z cesarstwem rzymskim i objęło tron w Rzymie. Podobnie, Kościół anglikański związał się z brytyjskim systemem rządowym, a jego przedstawiciele zasiadają w Izbie Lordów. Kościół grecki również nawiązał związek z rosyjskim rządem, a Kościół luterański z niemieckim. Właśnie z tych powodów, Kościół rzymski oraz kościoły protestanckie, zarówno matka, jak i córki, są metaforycznie określane mianem Babilonu.
Złoty kubek Babilonu
Pod metaforyczną postacią „niewiasty przyobleczonej w purpurę i szkarłat”, system-matka Babilonu przez wieki serwował narodom swoje „wino”, czyli doktryny, które przechowywała w złotym kielichu (Obj. 17:1‑6). Złoty kielich symbolizuje Biblię, Boże prawo, autorytet. Był on jednak błędnie używany, kiedy dodawano do niego fałszywe nauki – podczas gdy autorytet Słowa Bożego był wykorzystywany do uzasadniania błędów naukowych „ciemnych wieków”. Odurzające „wino”, które sprawiło, że narody popierały „niewiastę” i identyfikowały się jako „narody chrześcijańskie”, wciąż jest oferowane przez papiestwo każdemu, kto gotów jest je przyjąć, chociaż narody stopniowo wytrzeźwieją.
Nie można jednak twierdzić, że wszystkie doktryny promowane przez papiestwo były fałszywe lub odurzające. Chodzi raczej o to, że do wina dodano elementy otępiające. Ponieważ „złoty kubek” reprezentuje Słowo Boże i jego misję, otępiające trucizny mogą być rozumiane jako doktryny, takie jak te, że Królestwo Boże jest już ustanowione, że tron papieża jest tronem Chrystusa, a papież panuje jako namiestnik Chrystusa, czyli zastępca i przedstawiciel. Innym trującym elementem była groźba tortur w czyśćcu lub wiecznych mąk, jeśli nie przestrzegano by wskazań papieża – tego rzekomego autorytetu namiestnika Chrystusowego.
Wszystkie denominacje protestanckie powstały pod wpływem tych odurzających wpływów i fałszywych teorii i mimo że odłączyły się od systemu matki, zdradzając go, to jednak zachowały niektóre z tych błędów. W związku z tym również one twierdzą, choć często nie rozumieją dlaczego, że Królestwo Mesjasza zostało ustanowione i panuje. One także kontynuują podawanie narodom części tego samego pomieszanego „wina”, które podawała im matka, mówiąc ludziom, którzy mają może wszystko z wyjątkiem ducha Chrystusowego, że są narodami chrześcijańskimi, choć produkują oni armaty i okręty wojenne, aby unicestwiać siebie nawzajem.
Siła tego odurzenia jest tak wielka, że ludzie pod jego wpływem nie dostrzegają sprzeczności w takich teoriach. Jednakże niewielu, wydobywając się stopniowo spod wpływu tej otępiającej trucizny, potrafi z pomocą Bożą dostrzec niektóre z tych błędów. Widzą oni, że ani Kościół rzymski, ani żadna z jego córek-systemów nie jest prawdziwym Kościołem.
Każdy system głosi, że jest Oblubienicą Chrystusa, lecz każdy z nich wie, że zaślubiny Baranka miały się odbyć przy wtórym przyjściu Chrystusa. I tu na ogół nie zdają sobie sprawy, że prawdziwy, dziewiczy Kościół Chrystusowy, tylko „maluczkie stadko” (Łuk. 12:32), które zostanie uznane za godne, by stać się Oblubienicą Chrystusa, musi czekać na Pana z nieba (1 Tes. 1:9‑10) i zachować się „niepokalanym od świata” – jako „dziewica”, aby być godnym wejścia do radości swego Pana i stać się Jego Królową i Współdziedziczką.
Babilon, wielkie miasto
Nie oczekuje się, że matki lub córki, które deklarują panowanie razem z Chrystusem i twierdzą, że Jego Królestwo jest już zrealizowane, a ich zjednoczenie ze światami dawnych królestw jest usprawiedliwione, uzyskają akceptację Oblubieńca. Nie jest prawdopodobne, że zdają sobie sprawę ze swojego prawdziwego stanu – że są niewierne wobec niebiańskiego Oblubieńca i Władcy.
W metaforycznym ujęciu Księgi Objawienia, jak już wcześniej zaznaczyliśmy, termin „Babilon” odnosi się nie tylko do symbolicznej „niewiasty” – papiestwa i jej mistycznych córek – denominacji protestanckich, ale również do wielkiego miasta, mistycznego Babilonu. Symbol „niewiasty” szczególnie reprezentuje system kościelny, podczas gdy „miasto” symbolizuje element władzy – kapłańskiej lub religijnej, uprawnienie do rządzenia i kontrolowania królestw i narodów tego świata.
Przypominamy sobie historię antycznego miasta Babilon z jego imponującymi murami i zawieszonymi ogrodami. Wiadomo, że zostało zbudowane nad rzeką Eufrat, przepływającą przez jego centrum, która miała ochraniać przed inwazją zewnętrzną. Oprócz licznych magazynów pełnych zapasów żywnościowych, miasto czerpało z rzeki również zaopatrzenie w wodę. Dzięki tym potężnym fortom Babilon uznawany był za nie do pokonania.
Mistyczny Babilon, czyli współczesne chrześcijaństwo, jest znakomicie zorganizowaną strukturą. Jego mury są wzniesione z przesądów i niewiedzy, a jego solidne fundamenty zostały położone wieki temu. Antyczny Babilon, który miał brązowe bramy stykające się z wodami Eufratu, symbolizuje mistyczny Babilon i jego globalną mądrość, ludzką innowacyjność i organizacyjną sprawność, które zapewniają ochronę nad symbolicznymi wodami i bronią „miasto” przed możliwym atakiem z tej strony.
Wysuszenie Eufratu
W metaforycznej terminologii Świętej Księgi, słowo „woda” posiada dwa różne znaczenia: (1) jako symbol Prawdy; (2) również reprezentuje dochody uzyskiwane od ludzi i królestw. Zgodnie z tym drugim znaczeniem, czytamy, że niewiasta z złotym kielichem zasiada nad wielkimi wodami, co jest opisane jako „a wody, któreś widział, są ludy i zastępy, i narody, i języki” (Obj. 17:1-15). Ta niewiasta nie dominuje tylko nad jednym narodem czy ludem. Jej władza jest ogólnoświatowa [ang. catholic], ponieważ wszystkie narody w mniejszym lub większym stopniu uległy jej fałszywym doktrynom. Woda rzeki Eufrat, przepływająca przez Babilon, może zatem symbolizować ludzi i narody, które wspierają mistyczny Babilon poprzez swoje datki i ofiary.
W Księdze Objawienia nazwa „Babilon” używana jest długo po tym, jak starożytne miasto zostało zniszczone do tego stopnia, że przez wieki jego dokładna lokalizacja była nieznana, a rzeka Eufrat pojawia się w tym kontekście jako symbol. O tej rzecze napisano: „I wyschła woda jej, aby była zgotowana droga królom od wschodu słońca” – Obj. 16:12. Jeśli nasza interpretacja jest słuszna, iż wody rzeki symbolizują finansowe wsparcie od wszystkich narodów, to jej wyschnięcie oznacza zanik tych dochodów Babilonu, utratę składek, które do tej pory stanowiły jego zasoby finansowe, przynoszone przez bogatych i biednych z różnych narodów.
Zgodnie z boską przepowiednią o przyszłych wydarzeniach, obserwujemy krzyki rozpaczy rozlegające się pośród wszystkich denominacji, zarówno katolickich, jak i protestanckich, z powodu „wysychania” kościelnych danin, co ma miejsce w czasach, gdy świat jest bardziej zaludniony i znacznie bogatszy niż kiedykolwiek wcześniej.
Historia mówi, że starożytny Babilon został zdobyty przez Cyrusa i jego wielką armię po stosunkowo długim oblężeniu, które zakończyło się powodzeniem dopiero po tym, jak żołnierze zmienili bieg rzeki Eufrat, tworząc nowy kanał. W ten sposób rzeka Eufrat wyschła, a armia medo-perska weszła do miasta niespodziewanie, nocą. Podczas gdy książęta Babilonu ucztowali, chełpliwie świętując swoje pozorne bezpieczeństwo, jak niegdyś korzystali ze złotych naczyń zabranych ze świątyni Pańskiej, pijąc z nich swoje wino, tak dzisiaj, w godzinie upadku mistycznego Babilonu, możemy oczekiwać podobnych przejawów arogancji i pychy, opartości na błędach prezentowanych jako prawda pochodząca z Bożego Słowa.
W momencie tych uczt w pałacu Baltazara pojawiła się ręka, która napisała słowa: „Mene, Mene, Thekel, Upharsin” – dni twego panowania zostały policzone przez Boga i są zakończone; „jesteś zważony na wadze i znaleziony lekkim”, królestwo twoje zostało podzielone i dane Medom i Persom (Dan. 5:25-28). Użycie ekspresyjnego, symbolicznego języka w odniesieniu do mistycznego Babilonu jest tak zgodne z proroczym językiem dotyczącym starożytnego Babilonu, że daje nam pewność prawidłowego zrozumienia, że mistyczny Babilon był prototypem dla starożytnego Babilonu, a jego upadek jest symbolem upadku chrześcijaństwa.
Uciekajcie z Babilonu
Prorokując zagładę Babilonu, prorok izraelski przekazał Bożemu ludowi wezwanie: „Uciekajcie z pośrodku Babilonu, a niech zachowa każdy duszę swoją” [Jer. 51:6] – swoje życie – i dostarczył opisu, który może wydawać się przesadzony, jeśli nie spojrzymy na te sprawy z wcześniej zasugerowanej perspektywy – że doświadczenia starożytnego Babilonu są symbolicznym i proroczym odzwierciedleniem znacznie poważniejszych wydarzeń mistycznego Babilonu, które miały nadejść w dalekiej przyszłości. Jeśli potrzebne byłyby dodatkowe dowody na to, że mistyczny Babilon reprezentuje ogromny, nominalny system, można je odnaleźć w Objawieniu, gdzie czytamy: „Wynijdźcie z niego ludu mój, abyście nie byli uczestnikami grzechów jego, a iżbyście nie wzięli z plag jego” – Obj. 18:4.
To wezwanie musi być usłyszane i przestrzegane przed nadciągającą katastrofą, która nadejdzie nagle, jakby w ciągu jednej godziny. Ci, którzy nie wycofają się, zostaną nią objęci. Wola Boża jest taka, by w tę katastrofę zostali uwikłani wszyscy ci, którzy usłyszeli i zrozumieli prawdę o Babilonie i jego naturze, ale nie postawili stanowczego oporu wobec jego zwodniczych oszustw i zatruwających, fałszywych nauk. Prześladowanie Babilonu będzie częścią wielkiego ucisku, który zakończy ten Wiek i zapoczątkuje nową dyspensację – Królestwo Mesjasza. Będzie to „czas uciśnienia, jakiego nie było, jako narody poczęły być” (Dan. 12:1; Mat. 24:21). Oby Boży lud pamiętał, że lojalność obejmuje działanie i wierność aż do śmierci.
