Okres, który rozpoczyna się krótko przed narodzinami Noego, a kończy się w czasach Abrahama, obejmuje drugie tysiąclecie istnienia ludzkości. Wielki potop oraz cudowne ocalenie ośmiu osób i reprezentantów wszystkich zwierząt przez Boga z pewnością stanowią przełomowy moment w historii (1 Piotra 3:20). Długi czas życia ludzi oraz bezpośrednie zaangażowanie istot anielskich w sprawy ludzkości doprowadziły do powstania przerażającego globalnego społeczeństwa pełnego zła i przemocy, pozostającego w sprzeczności z wolą Bożą. Pismo Święte opisuje współdziałanie między aniołami a ludźmi, które doprowadziło do powstania hybrydowych istot, Nephilimów, zdolnych do ogromnej przemocy i szkód. Potop stał się ogłoszeniem Bożego sądu.
Powyższy fragment opisuje naszego umiłowanego Odkupiciela jako człowieka pełnego cierpienia i smutku, który „wylał swoją duszę” na śmierć. Jego ofiara za grzech miała na celu odkupienie duszy Adama, która została utracona na skutek grzechu, co wpłynęło na cały jego ród, uwikłany w grzech i skazany na śmierć. Apostoł przypomina nam, że przez nieposłuszeństwo jednego człowieka grzech wszedł na świat, a śmierć była jego konsekwencją (Rzym. 5:12). Zatem gdyby nie było grzechu, nie byłoby również śmierci – obie te rzeczy to przekleństwo, które naznaczyło całą ziemię.
Pierwsze tysiąc lat istnienia człowieka zostało opisane w zaledwie pięciu rozdziałach Księgi Rodzaju. Zawierają one spis dziesięciu pokoleń pierworodnych synów: Adam (syn Boży), Set, Enosz, Kenan, Mahalaleel, Jered, Henoch, Matuzalem, Lamek i Noe. Większość z tych postaci jest jedynie wspomniana poprzez wiek ojca w momencie ich narodzin, ich własny wiek w chwili narodzin syna oraz wiek, w którym zmarli. Szczególnie wyróżnia się Set, który został wymieniony jako pierworodny syn Adama.
Bóg stawia przed ludzkością wybór pomiędzy życiem a śmiercią – życie zostaje obiecane tym, którzy przyjmują Jego wolę i są jej posłuszni, natomiast śmierć czeka tych, którzy odrzucają Bożą wolę, trwają w grzechu i nie spełniają Jego wymagań. Z perspektywy biblijnej, zarówno życie, jak i śmierć mają charakter ostateczny i wieczny – mówimy o wiecznym życiu lub wiecznej śmierci. Każdy człowiek zostanie osądzony, co ostatecznie zdecyduje o jego losie – kto osiągnie życie wieczne, a kto zostanie skazany na wieczną śmierć. Słowo Boże jasno podkreśla, że ci, którzy dostąpią wiecznego życia, będą doświadczać niekończącej się błogości.
