Podobnie jak cały świat zginął w wielkim potopie, teraźniejszy świat ludzkości jest uznawany za martwy i zagubiony. Kościół również był częścią tego świata, zanim został wydobyty z niego przez Chrystusa. Podobnie jak Noe i jego rodzina uniknęli śmierci, wchodząc do arki zgodnie z Bożym poleceniem, tak i Kościół Chrystusa jest wybawiony od śmierci spowodowanej grzechem pierworodnym przez posłuszeństwo wobec Boga i przyjęcie Jego ofiary zbawienia (por. Jan 17:16, 15:19). Arka Noego jest tu symbolem Chrystusa. Każdy, kto przychodzi do Chrystusa, znajduje w Nim bezpieczeństwo i zbawienie. Nie grozi mu już niebezpieczeństwo i zagłada. Ci, którzy wejdą w tę relację z Bogiem w Chrystusie, zgodnie z Pismem Świętym, "przeszli z śmierci do życia"
W obecnych czasach, w atmosferze powszechnego ożywienia i rozwiniętej niezależności myślowej, coraz więcej osób zdaje sobie sprawę z nadzwyczajnej władzy umysłu nad ciałem. Niektórzy nazywają to nowym zjawiskiem, używając nawet terminu "Nowa Myśl". Inne określenia obejmują Chrześcijańską Naukę, terapie psychiczne, hipnotyzm, kuracje umysłowe itp. Co ciekawe, wszyscy ci twórcy znajdują najbardziej wyraziste wyrazy dla swoich przekonań w słowach Pisma Świętego, mimo że często odrzucają same nauki Biblii, nie zawsze je zrozumiejąc. Przytoczę kilka przykładów ich ulubionych cytatów: "Tak, jak człowiek myśli w sercu swoim, takim jest" – Przyp. 23:7 KJV; "Ale przemieniajcie się przez odnawianie umysłu waszego" – Rzym. 12:2 NB; "W toż wyobrażenie przemienieni bywamy z chwały w chwałę, jak od Ducha Pańskiego" – 2 Kor. 3:18; a także: "Cobykolwiek człowiek sieje, to też żąć będzie" – Gal. 6:7 (Przyp. 4:20‑22).
Słowa zawarte w naszym tekście brzmią donośnie, niezależnie od perspektywy, z jakiej je analizujemy. Dla naszych przyjaciół o różnych przekonaniach, którzy utrzymują, że śmierć oznacza zakończenie wszelkiej nadziei, te słowa powinny brzmieć nie tylko donośnie, ale także niezmiernie przerażająco. Obserwują, jak ich przyjaciele i sąsiedzi umierają, a statystyki wskazują, że dziewięćdziesiąt tysięcy mieszkańców tego kraju odchodzi z tego świata w ciągu zaledwie dwudziestu czterech godzin.
Jedynie ci, którzy zrozumieli sens słów Apostoła dotyczących właściwego rozważania Słowa Prawdy – tylko ci, którzy przyswajają nauki Pism, że plan Boży rozwija się stopniowo, a kolejne wieki stanowią jego kolejne etapy – są w stanie zrozumieć, dlaczego Boska opatrzność w określonym czasie pozwala na doświadczenia i próby w Kościele, które wcześniej były niedopuszczalne. Módlmy się, aby wszyscy chrześcijanie obudzili się do odpowiedniego studiowania Biblii – aby zrozumieli cel Bożego postępowania z Żydami w Wieku Żydowskim, z chrześcijanami w Wieku Ewangelicznym oraz ze światem w Wieku Tysiąclecia.
Wartość utrwalania, czyli solidności charakteru, cieszy się powszechnym uznaniem. Każdy właściwy proces edukacyjny dąży do tego, by młodzież naszego kraju akceptowała pewne wyższe ideały, podwyższone standardy moralności oraz postępowania, oraz by starali się je osiągnąć. Osoby, które żyją bez dążeń, celów i ideałów, stają się niezaradne i nieszczęśliwe. To, czy ich życie będzie udane, czy nie, czy przyniesie im szczęście czy nieszczęście, zależy od rodzaju przyjętych przez nich ideałów.
Nikt nie zna lepiej ciężarów życiowych niż współczujący lekarze, prawnicy i duchowni. Stworzenie, które cierpi w wyniku swoich specjalnych dolegliwości i udręki fizycznej, umysłowej i moralnej, zwraca się do tych, którzy, znając pewne środki przynoszące tymczasową ulgę zarówno fizyczną, jak i duchową, otwierają okno nadziei, które pokrzepia uciśnione dusze. Te trzy profesje są uważane za najszlachetniejsze i najbardziej pożyteczne spośród wszystkich znanych, a gdy są podparte współczuciem i miłością, na pewno zdziałają wiele dobrego, przyniosą ulgę i zainspirują nową nadzieję.
Piękny obraz przedstawiony w naszym tekście oraz jego kontekst odnoszą się do wybrania Kościoła w Wieku Ewangelii, który jest opisany jako oblubienica, małżonka, a ostatecznie jako żona wielkiego Króla, Emmanuela. Biblia pełna jest tego rodzaju opisów Kościoła. Przykładowo, zauważmy słowa Apostoła skierowane do Kościoła w jego czasach: „Przygotowałem was, aby was przedstawić jako czystą pannę jednemu mężowi, Chrystusowi” – 2 Kor. 11:2. Odniesmy uwagę również do słów Jana Chrzciciela: „Kto ma oblubienicę, jest oblubieńcem, a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, weseli się weselem dla głosu oblubieńcowego; moje wesele jest w pełni” – Jan 3:29. Osoba wypowiadająca te słowa nie identyfikuje się z klasą Oblubienicy, co jest zrozumiałe, gdyż, zgodnie z naszym Panem, Jan Chrzciciel był ostatnim z proroków; był członkiem Domu Sług, ale nie uczestniczył w przywilejach Pięćdziesiątnicy, które nadeszły po dokonaniu odkupienia przez naszego Pana. Jezus stwierdza: „Większego proroka z tych, którzy się z niewiast rodzą, nie ma nad Jana Chrzciciela żadnego; lecz kto jest najmniejszy w królestwie Bożym, jest większy niż on” – Łuk. 7:28. Innymi słowy, Pan zapewnia nas, że najniższe miejsce w klasie Kościoła, wybranej w tym Wieku, jest wyższym zaszczytem niż miejsca przeznaczone dla tych, którzy należą do najważniejszych w poprzednich okresach.
W każdej części Pisma Świętego światło symbolizuje Boga, Jego prawdę, sprawiedliwość, Jego sługi i ich poselstwo. Z kolei ciemność jest synonimem Szatana, zwanego "księciem ciemności", oraz wszystkich, którzy podążają za nim. Ciemność oznacza także bezbożność, z którą jest on utożsamiany, czyli uczynkami ciemności. Te wyrażenia są niezwykle sugestywne, a ich znaczenie jest natychmiast rozumiane zarówno przez tych, którzy są biegli w Pismie Świętym, jak i przez świat. Głos natchnienia w Biblii stwierdza, że "cały świat leży w złu" (1 Jana 5:19 NB), czyli znajduje się pod wpływem Szatana i sił ciemności. To oświadczenie nie pochodzi ani z czasów przed potopem, ani z okresu poprzedzającego nadanie Zakonu Izraelowi, ani też nie z okresu Wieku Zakonu, lecz z Wieku Ewangelii.
Niebiosa, które zostaną wstrząśnięte, nie wskazują dosłownie na miejsce Boskiego tronu, lecz symbolizują obecny system kościelny. Gwiazdy, czyli ci, którzy błyszczą, opadają od pewnego czasu. W obecnych kręgach kościelnych panuje ogromne poruszenie i zamieszanie. To zamieszanie będzie narastać, aż – używając obrazowego języka św. Piotra – "niebiosa stopią się w ogniu" [2 Piotra 3:12], ustępując miejsca "nowym niebiosom" - duchowemu systemowi Tysiąclecia.
Bóg stworzył Księgę Objawienia z zamiarem ukrycia ważnych Prawd, nie tylko dlatego, żeby nie były one wówczas zrozumiane, ale również po to, by zachować tajemnicę swojego planu. Objawienie, jako księga symboliczna, nie jest ogólnie zrozumiane przez świat, ale Pismo Święte zapewnia, że w odpowiednim czasie "mądrzy" wśród ludu Bożego, zwani także "mądrymi pannami", zrozumieją (por. Księga Daniela 12:10; Ewangelia Mateusza 25:1-13).
W przypowieści o owcach i kozłach, znajdujemy słowa: "A gdy Syn Człowieczy przyjdzie w chwale swojej, a razem z nim wszyscy święci aniołowie, wtedy zasiądzie na tronie swojej chwały, i zgromadzone zostaną przed nim wszystkie narody" [Ewangelia Mateusza 25:31]. To odnosi się do całej ludzkości, nie tylko do Kościoła. Kościół będzie razem z Nim na Jego tronie (Kolosan 3:4). Ci, którzy zostaną zgromadzeni przed Jego tronem, to cały rodzaj ludzki. Czasem są określani jako poganowie, w sensie, że nie są związani z przymierzem Bożym.
Święty Paweł wykazał się wyjątkową wielkością ducha, zwłaszcza w kontekście swojego niesłabnącego oddania Panu i Jego sprawie. Jego lojalność doprowadziła go do wielu trudnych doświadczeń, które warto wspomnieć w naszym kontekście. Poświęcił swoje życie w służbie dla Chrystusa w takim stopniu, że wielu uważało go za nierozumnego i nawet oskarżało o szaleństwo. Wielokrotnie spotykały go ciosy i biczowanie, ponieważ niektórzy próbowali go oskarżyć o zakłócanie pokoju, chociaż sami prowokowali zamieszki, a winę za to zrzucali na niego w celu zaszkodzenia jego reputacji, zatrzymania jego służby i realizacji własnych celów. Niekiedy nawet znalazł się w więzieniu, a raz nawet stanął na krawędzi życia i śmierci.
Nigdy nie należało spodziewać się wiecznych mąk, to zdecydowanie nie była wola Boga. Wyrok dla ludzkości brzmiał: "Umierając, umrzesz" i nigdzie nie było mowy o wiecznym cierpieniu (1 Mojż. 2:17; Ezech. 18:4). Bóg zamierzał, że jego postępowanie z ludźmi stanie się wzorcem dla całego wszechświata – zarówno duchowego, jak i materialnego.
Kiedy rozważamy postaci takie jak Abraham czy Izaak w kontekście ich symbolicznych znaczeń, nie oznacza to, że uważamy opisane w Pismach Świętych historie z nimi związane za fikcyjne. Określamy coś jako symboliczną figurę, gdy Pismo Święte sugeruje, że ta osoba lub rzecz w pewien sposób obrazuje lub zapowiada osobę lub wydarzenie z przyszłości, uzupełniając rzeczywiste wydarzenia.
Nasz werset nagłówkowy wywołał wiele spekulacji i kontrowersji. Niektórzy interpretują go jako wskazanie, że po swojej śmierci na krzyżu, a przed zmartwychwstaniem, Chrystus odwiedził miejsce, w którym zbiegły się ludzkie duchy, coś w rodzaju czyśćca, gdzie przekazywał im swoją naukę. To przekonanie nie jest ograniczone tylko do tradycji katolickiej, ale również niektórzy protestanci praktykują modlitwy za zmarłych w nadziei, że mogą im pomóc uniknąć wiecznych cierpień. Jednakże, jak pokażemy, te interpretacje nie znajdują poparcia w naszym wersie biblijnym i jego kontekście.
Powszechny trend ludzkiego myślenia można dostrzec w słowach świętego Piotra, który przepowiada obecny czas, kiedy ludzie świata będą pytać: "Gdzie jest obietnica Jego przyjścia? Bo (...) wszystko trwa od początku stworzenia" [2 Piotra 3:4]. W odniesieniu do dzisiejszego świata, nieznajomość Boskiego planu jest zrozumiała. Jednak prawdziwi wyznawcy Boga cieszą się obietnicą szczególnego oświecenia, dzięki czemu nie muszą pozostawać w ciemności, jeśli chodzi o plan Boży.
Ewangelia ma praktyczny wymiar. Wszystkie nakazy kierowane do naśladowców Chrystusa, jak również wszelkie wyzwania, jakim stawiani są w ich życiu, zostały mądrze opracowane w celu kształtowania charakteru opartego na wartościach dobroci, siły i piękna. Błąd polegałby na myśleniu, że wola Boża sprowadza się jedynie do słuchania o Chrystusie, przyjęcia Jego przesłania na sposób jedynie nominalny i zaniechania grzechu tylko na poziomie zewnętrznych zachowań.
Rzesze niezwykle wytrwałych chińskich pracowników, liczące setki milionów, zyskały moje uznanie od najmłodszych lat. Wartości filozoficzne z dzieciństwa często przetrwają próbę czasu i dorosłość – bywają nawet bardziej wartościowe. Przywołuję wspomnienie, kiedy jako dziecko zapytałem: "Jaki jest los ludzi innych wyznań?" I otrzymałem odpowiedź: "Jedyną drogą do zbawienia jest wiara w Jezusa, naszego Zbawiciela."
Samolubstwo powinno być rozumiane jako synonim grzechu. Jednak nie sugerujemy, że powinniśmy żyć w obecnych okolicznościach, całkowicie ignorując nasze własne prawa. Te prawa powinny być nadal brane pod uwagę, ale z równoczesnym uwzględnieniem praw innych ludzi, zgodnie z zasadą: "Miłuj swojego bliźniego jak siebie samego". Pierwotnie grzech wynikał z nielegalnego pragnienia wiedzy przez Ewę przed zamysłem Stwórcy. To niezdyscyplinowane pragnienie przekierowało ją na ścieżkę nieposłuszeństwa.
Na przykładzie przemówienia św. Pawła na Marsowym Wzgórzu możemy zrozumieć, że głosił on Jezusa jako Odkupiciela od skazy śmierci i jako Tego, który umożliwia zmartwychwstanie przez spełnienie Bożych wymagań wobec grzeszników. Zmartwychwstanie jest kluczowe, aby błogosławieństwo Zbawiciela mogło dotrzeć do wszystkich ludzi, łącznie z Adamem i wszystkimi narodami na ziemi. Śledząc tę linię myślenia, możemy wyciągnąć wartościowe wnioski z tej Ewangelii.
